W dorobku malarki wyraźnie zarysowuje się fascynacja mitologią, powrotem człowieka do korzeni,  życia w symbiozie z naturą i wszechświatem. Malarstwo jest bowiem wołaniem do poszanowania świata zwierząt, naszej planety i rozważnego korzystania z jej zasobów. Ziemia nas karmi, przyodziewa, udostępnia nam miejsce do życia i rozwoju, natomiast człowiek, wykorzystując zachłannie i nierozważnie jej zasoby, zniszczy sam siebie, ale po nim Ziemia się odrodzi w nowej, lepszej formie – czy bez człowieka? To zależy już tylko od nas. Zawarte w obrazach symbole nawiązują do cyklów: nieskończoności, przemijania, rozpadania i odrodzenia, nieustannej powtarzalności tych procesów oraz symbiozy człowieka z Uniwersum.

W jej pracach czai się często pewien niepokój, niedopowiedzenia i delikatne sugestie kierujące widza ku refleksji na powyższe tematy. Motywy w nich zawarte mają symboliczne znaczenie i ukryty przekaz, a ludzie i zwierzęta często występują w rolach opiekuna lub ostrzegającego. Zawarte są także symbole nieskończoności – muszle, spirale bluszcze i liany oplatające człowieka. Stałym ich motywem jest kobieta: jako dająca nowe życie, chroniąca je, delikatna a jednocześnie silna i niezwyciężona. Jako kapłanka oddająca cześć naturze, nierozerwalnie związana z instynktem opieki, ciepła czy też niesienia pokoju.

Artystka ucieka w świat wyobraźni odkrywając przed widzem niesamowitości natury, mitologii, i symboliki z nadzieją, że jej obrazy mogą stać się inspiracją, medytacją, refleksją, a być może również uświadomieniem sobie naszych potrzeb głęboko skrywanych przed światem.